In gesprek met de aarde
Hee, mogen we…
Wil je ons er nog bij?
Ik weet niet wat te zeggen…
Het ziet ernaar uit dat we net op tijd waren,
dat we stopten voor er niets meer van je over was.
Kijk nou wat we hebben gedaan,
Hoe kunnen we ooit…
Je ligt daar, draait daar,
verzwakt, koortsig, maar je komt er weer, bent er nog.
Wij zijn er nog,
welkom terug. Houd je nog van ons?
Met jou zijn wij tot bloei gekomen.
We lieten jou je ding doen, dan deden wij dat ook en jij zorgde toch wel voor jezelf?
Als we naar je keken dachten we dat het wel ging. Iets met stille wateren en diepe gronden.
of iets met schreeuwen en vingers in oren, hoe dan ook
Misschien zagen we alleen wat we wilden zien.
Met jou zijn wij tot bloei gekomen.
We wisten niet, nou ja, we wisten wel maar wilden niet
of wilden wel maar wisten niet hoe dan te doen, wie dan te zijn, wie te geloven.
We propten onze zakken vol met jou, sloegen, schopten jou.
We dachten dat we niet anders konden.
en dat het niet zo’n pijn deed.
We keken glazig en dachten dat dat leven was.
Met jou zijn wij tot bloei gekomen.
Plotseling begon het, er kantelde iets, er waren mensen woedend over wat jou werd aangedaan en wij luisterden naar hen en toen ook naar jou.
We zochten, vonden, trokken maskers van wie jou doden.
Alles ging ineens om jou en daarmee om ons, om elkaar.
We leerden van je te houden.
We leerden van onszelf te houden.
We vochten
dansten
we hervonden.
Met jou zijn wij tot bloei gekomen
Rozemarijn van ’t Einde
Reacties
log in of registreer om een reactie te geven