Hoe verbonden zijn wij met elkaar?

17 september 2024

De vragen van de aanwezigen:

• Hoe verbonden zijn we met elkaar?
• Zouden wij als mensen hier in de opgave meer verbondenheid voelen als we meer erkenning geven aan dierlijke instincten?
• Wat betekenen wij voor de stad?
• Hoe ziet goede samenwerking er voor ons uit?
• Wat is de samenhang tussen de p[gaven van al onze teams?
• Hoe ziet de toekomst er uit van SOB?
• Voor wie werken wij precies?

De dialoog

De vraag die we behandelen is Hoe verbonden zijn wij met elkaar?"

Methoden

Casus:

Ik had een periode van rouw, en een van mijn huisgenoten ook. Het viel ons op dat je in die periode mensen herkent die door hetzelfde gaan als jij. En dat je dan opeens hele mooie gesprekken en contactmomenten hebt. En dan blijkt dat je dus door hetzelfde heen gaat. En dat zijn vaak mensen die niet in je bubbel zitten.

Vooronderstellingen

• We zijn niet met elkaar in contact.
• We willen met elkaar in contact zijn.
• Het is makkelijk om met elkaar in contact te zijn.
• We hebben contact nodig.
• Er is een wij.
• En dat is een ik.
• Er is de mogelijkheid tot echt contact.
• Je kunt iets doen om in contact te komen.
• De vraag stellen is zinvol

Eerste vooronderstelling: Er is de mogelijkheid tot echt contact.

Als je de vraag stelt, kan er echt contact zijn? Dan impliceert dat dus dat er ook onrecht contact is. Dat er meer en minder contact is.

Dat echt contact misschien wel een soort volledig contact is, en dat andere contact misschien onvolledig is.

Er is een glijdende schaal van wel contact en niet contact.

Echt contact is voor mij dat het een mogelijkheid is om te geven. Want ik denk echt contact gaat er vanuit dat mensen elkaar open tegemoet treden en dat er vertrouwen ontstaat in zo'n relatie. En dan kom ik tot echt contact.

Ik herken het. Door te werken heb ik heel veel contacten op een dag. Met iedereen heb je wel even contact, wie dat wil. En af en toe gebeurt er iets waardoor je hoger op die schaal van oppervlakkig contact komt. Dat je elkaar kan verstaan.

Het is een dialoog die ontstaat waarbij je gezamenlijk iets onderzoekt. Een gezamenlijke fascinatie. Je verteld niet wat je weet. Maar je hebt een gezamenlijke vraag. En dat je dan onderzoekt waarom dat dan zo fascinerend is.

Het echte conteact bestaat eigenlijk al meer basaal op een zielsniveau. Zelfs als beide personen doodstom zijn, dan nog is dat contact mogelijk.

Of het nou op zielsniveau is of intellectueel niveau. Volgens mij gaat het ook met de ander heel erg om het contact dat je met jezelf hebt.

Hoe meer je echt in verbinding bent met je eigen ziel, met je eigen gevoel, hoe makkelijker ik ook weer contact maak op een echt diep niveau met de ander.

En dat je dat contact met de ander, dus op intellectueel niveau, op zielsniveau ook nooit los kan zien van contact dat je met jezelf hebt.

Omgekeerd is het ook zo dat ik, als ik niet zo in verbinding ben met mezelf het contact met veel andere mensen ook wat oppervlakkiger wordt.

Dit gaat om een soort van herkenning. Dat er iets is, iets gemeenschappelijks, wat in jou is en in die ander. Als je dat ziet, dan heb je het gevoel dat er echt contact is.

En wat ik heel erg goed kan zien is dat het ook heel belangrijk is te denken aan de omgeving, een connectie hebben met een omgeving.

Voorbeeld: Altijd als honden naast elkaar lopen. Het eerste wat ze doen is aan elkaar ruiken. Ook kennen ze elkaar niet, maar de eerste keer dat ze van elkaar ruiken en zien, ook al hebben ze nooit gezien elkaar. Ik denk dat het een deel is van de omgeving waar honden zich in bevinden. Waardoor ze die mogelijkheid hebben om elkaar te ontmoeten.

Dus nu bijvoorbeeld op de snelweg, als er iemand in de auto zit, en die raast lang een andere auto. Hoe ga je een connectie leggen? We zijn zo afgebakend in de omgeving waar we zitten dat we geen conncetie kunnen hebben. Of contact kunnen krijgen. Hetzelfde met huizen. We zitten allemaal in huizen. Hokjes, deuren, raambellen. Het zijn deurtjes waar we een connectie hebben. Als alle deuren open zijn, dan kunnen we gewoon naar binnen lopen en een connectie kunnen hebben. Er zitten te veel barrières in de omgeving om een connectie te kunnen maken.

Voorbeeld: Een vriendin van mij die al een baby heeft en die zit in een huis, met zo'n super lange gang met alleen maar deuren en ze lost het allemaal er eentje met haar man op. Er is helemaal geen hulp. Er wonen zoveel mensen zo dicht op elkaar. De gang is een soort ziekenhuisgang. Maar er is geen verbinding.

----

Contact begint pas als je vraagt, of zegt, ik zou iets met je willen delen. Mag dat?

En mijn ervaring is dat je niks deelt als je over dingen gaat praten.

Pas op het moment dat je je gevoel, je gedachten, filosofie en vragen deelt, dat je dan pas in de diepte komt.

En dat heeft dus niks met intellectueel wel weten, gelezen hebben ofzo. Ik word pas ontroerd of geraakt door iemand die mij in de ogen kijkt en zegt, ik wil graag wat met je delen.

Kwetsbaarheid is daarin belangrijk. Het vereist een bepaalde mate van je kwetsbaar durven opstellen. Dat je je panster loslaat en niet meer doet alsof je in controle wilt zijn.

Dat contact maken heeft ook heel veel te maken met aandacht en afstemmen. Als je iemand wil ontmoeten, dan moet je je openstellen voor die persoon, door je daar aandacht op te richten en je erop af te stemmen. Wat heeft die persoon nodig om te kunnen communiceren? Tegen een kind spreek je anders dan tegen een volwassen, bijvoorbeeld. Want een kind heeft een andere afstemming nodig.

Afstemming en toestemming. Soms moet je toestemming vragen voor contact.

Dus voor contact is het nodig dat je

• Kan openstaan.
• Kan resoneren.
• Toestemming vragen.
• Dat je ook toestemming geeft.

En daar heb ik moeite mee. Je hoeft toch niet altijd toestemming te vragen om naar iemand te glimlachen ofzo? Je hoort nu ook dat in de wet wordt vastgelegd dat over seksueel verkeer, of in Zweden is dat al zo, dat een vrouw formeel toestemming moet geven bij een contract. En dat een man dus eigenlijk een hele kwetsbare positie gebracht wordt daardoor. Dat er een hele formele consent of toestemming nodig is in het sociaal verkeer eigenlijk.

Nee, ik bedoel wat anders. Ik zeg: "mag ik je aanraken?" Dat betekent: "Mag ik een soort opening tussen ons vooronderstellen. Een uitwisseling?" Ik bedoel geen geflirt, maar openheid.

Ik noem het even ontroering. Resonantie.

maar we hebben nog geen antwoord op de vraag waarom we streven naar contact?

Welk diepgaand gevoel hebben wij als mensen om überhaupt contact te willen?

Voor mij is het denk ik een soort verbinding, maar ik denk ook overleving.

Als ik voor het kijk naar vroeger, middeleeuwen, waarom mensen contact wilden, was het om samen te jagen. Maar hoe is dat nu in onze tijd? Want we jagen niet meer. Wat is nu die diepgaande emotie om contact te willen?

Tweede Vooronderstelling. We hebben contact nodig.

Omdat we gemeenschap vormen en dat we elkaar nodig hebben om te overleven.

Om een goed leven te leven, heb je mensen nodig.

Het verrijkt om contact te hebben met mensen. Ik leer daarvan, ik word er gelukkiger van.

Dat is heel biologisch. Dat is wetenschappelijk onderzocht, met aapjes ook.

Als dieren of mensen geen contact hebben, maak je geen serotonine aan. En dan ga je dood eigenlijk.

Je basis van leven is eigenlijk contact. En eigenlijk ook nog fysiek contact. Baby'tjes die te vroeg geboren worden, die worden bij de ouders gelegd. Om dat fysieke contact heb je nodig.

Leven is contact hebben. Fysiek contact hebben.

Maar soms denken we dat we meer contact nodig hebben dan we eigenlijk nodig hebben.Vooral de wat jongere generatie is heel erg op zoek is naar veel contacten, snelle contacten om de dopamine en serotonine. Maar dat kan soms ook heel leeg zijn.

Wat misschien net zo essentieel voor mij is als contact maken is alleen kunnen zijn. Dus geen contact.

Of eigenlijk contact met jezelf. Dat, als ik goed contact met mezelf kan maken, en daarvoor heb ik stilte, eenzaamheid nodig, dan kan ik ook contact met buiten maken.

We hebben contact nodig hebben om te overleven, om voort te planten. Op welk moment zijn we dan gegaan van dat we ook contact voor ons als individu nodig hebben?

Doordat die mogelijkheid van constant contact die we nu hebben denk ik dat veel meer mensen veel eenzamer zijn.

Ik geloof, dat contact met jezelf, die eenzaamheid, dat individualisme, niet het contact met een ander uitsluit, dat dat niet een paradox is. Dat het niet iets egocentrisch is.

Zijn wij in dit gesprek met elkaar in contact gekomen, ja of nee? Ik dat het daarom gaat.

Als we het nu niet kunnen, dan kunnen we het nooit.

Maar ik denk ook dat we misschien meer in verbinding met elkaar staan dan we soms durven geloven. We staan in verbinding met elkaar, maar we willen dat niet altijd tot ons laten doordringen.

Dus misschien is het gewoon het erkennen dat we met elkaar in contact staan. Dat we al één zijn. Dat is misschien genoeg.

Maar ja, het is misschien makkelijker gezegd dan gedaan.